Acceptatie van Angina Pectoris (of niet)
Het is nu vijf jaar geleden dat bij mij de diagnose CMD werd gesteld.
De klachten zijn echter al van een dikke veertig jaar geleden. Lange tijd heb ik het om verschillende redenen geaccepteerd. Totdat het, niet lang na een infarct, te heftig werd en ik me genoodzaakt voelde om hulp te zoeken, om te beginnen bij het stellen van een diagnose. Want zo lang niet bekend is waar de pijn op de borst vandaan komt weet men ook geen remedie bv goede medicatie.
Die diagnose te stellen bleek nog niet zo eenvoudig. Ik besloot tot een second opinion toen er geen duidelijke diagnose uit kwam. Men wist het niet, al werd dat niet zo onomwonden gezegd, en dat kon ik niet accepteren. De klachten waren te hevig.
De klachten zijn echter al van een dikke veertig jaar geleden. Lange tijd heb ik het om verschillende redenen geaccepteerd. Totdat het, niet lang na een infarct, te heftig werd en ik me genoodzaakt voelde om hulp te zoeken, om te beginnen bij het stellen van een diagnose. Want zo lang niet bekend is waar de pijn op de borst vandaan komt weet men ook geen remedie bv goede medicatie.
Die diagnose te stellen bleek nog niet zo eenvoudig. Ik besloot tot een second opinion toen er geen duidelijke diagnose uit kwam. Men wist het niet, al werd dat niet zo onomwonden gezegd, en dat kon ik niet accepteren. De klachten waren te hevig.
Uiteindelijk kwam er dan toch de diagnose CMD uit. Een hele opluchting dat er dus toch een duidelijke diagnose kon worden gesteld. Echter, al gauw werd duidelijk dat, aangezien de diagnose stellen al lastig was, ook het vinden van een oplossing, een goede remedie, niet eenvoudig was. De ziekte was, en is nog steeds, te weinig onderzocht. Eigenlijk wel logisch want pas nadat de microscoop werd uitgevonden, kwam er ook veel vooruitgang in de medische kennis. Zo dient er ook in dit geval gewoon nog een goed instrument te worden gevonden om CMD vast te kunnen stellen.
|
|
Er werden meerdere medicijnen 'uitgeprobeerd', ja, want dat is het toch een beetje, uitproberen wat er werkzaam is. Uiteindelijk is er iets gevonden dat de klachten enigszins reduceert, niet afdoende, maar ik heb geaccepteerd dat dit het best haalbare is in mijn situatie.
Overigens heb ik nog niet echt geaccepteerd dat het chronisch is en dat er dus geen herstel mogelijk zou zijn. Hierin ben ik misschien wat eigenwijs, want de cardiologen delen mijn mening niet.
Terug kijkend bedacht ik me dat het wellicht een goed idee is om voor jullie een overzicht te maken van het proces van acceptatie zoals ik dat nu heb ervaren. Wellicht helpt het jullie om je bewust te worden van waar je je in dit proces bevindt. Acceptatie is denk ik niet hetzelfde als opgeven, integendeel. Acceptatie is de moed om de feiten te willen onderkennen, zoals het feit dat de medische wetenschap feilbaar is en nog lang niet alles weet.
Nog een feit, niemand dan alleen jij, de patiënt, is in staat om de regie te voeren in dit proces. Er is natuurlijk weinig regie te voeren op het zich voordoen van de klachten, of op het voorhanden zijn van goede zorg e.d. Maar er is wel regie te voeren op hoe je er mee omgaat denk ik. Met name acceptatie is iets wat alleen de patiënt kan doen, of juist niet, als dat beter is. Ik denk daar tegenwoordig bewust over na, en ik vraag me af: kan (moet) ik dit, wat me gebeurd, accepteren of niet, en waarom? Een reden bv om het, tegen mijn gevoel in, tóch te accepteren kan zijn, dat indien ik het niet accepteer het mij zo veel stress oplevert dat ik er zieker van wordt. Dat is me zeker overkomen. (Bv bij het UWV)
Ik hoop dat ik jullie met dit ervaringsverhaal wat duidelijkheid heb kunnen brengen, iets om te vergelijken met jullie eigen situatie en proces.
Overigens heb ik nog niet echt geaccepteerd dat het chronisch is en dat er dus geen herstel mogelijk zou zijn. Hierin ben ik misschien wat eigenwijs, want de cardiologen delen mijn mening niet.
Terug kijkend bedacht ik me dat het wellicht een goed idee is om voor jullie een overzicht te maken van het proces van acceptatie zoals ik dat nu heb ervaren. Wellicht helpt het jullie om je bewust te worden van waar je je in dit proces bevindt. Acceptatie is denk ik niet hetzelfde als opgeven, integendeel. Acceptatie is de moed om de feiten te willen onderkennen, zoals het feit dat de medische wetenschap feilbaar is en nog lang niet alles weet.
Nog een feit, niemand dan alleen jij, de patiënt, is in staat om de regie te voeren in dit proces. Er is natuurlijk weinig regie te voeren op het zich voordoen van de klachten, of op het voorhanden zijn van goede zorg e.d. Maar er is wel regie te voeren op hoe je er mee omgaat denk ik. Met name acceptatie is iets wat alleen de patiënt kan doen, of juist niet, als dat beter is. Ik denk daar tegenwoordig bewust over na, en ik vraag me af: kan (moet) ik dit, wat me gebeurd, accepteren of niet, en waarom? Een reden bv om het, tegen mijn gevoel in, tóch te accepteren kan zijn, dat indien ik het niet accepteer het mij zo veel stress oplevert dat ik er zieker van wordt. Dat is me zeker overkomen. (Bv bij het UWV)
Ik hoop dat ik jullie met dit ervaringsverhaal wat duidelijkheid heb kunnen brengen, iets om te vergelijken met jullie eigen situatie en proces.