Leven met pijn /CMD
CMD fysieke klachten zoals pijn en de omgang ermee.
De fysieke pijn is de eerste en veelal de meest lastige van de verschijnselen die op CMD duiden. De pijn zit in de borststreek en straalt vaak uit naar bv kaak en keel, maar ook wel naar andere plekken zoals linkerarm, bovenrug, maag etc. De pijn treedt op als er ofwel te veel fysieke ofwel te veel mentale inspanning wordt geleverd of beide. De pijn kan zich ook zonder directe aanleiding aandienen, wellicht omdat er stress is of omdat er al langere tijd grote inspanningen werden gevraagd. Het blijft helaas vaak gissen (zie hartklachten/CMD) De pijn is niet stuurbaar en komt dan bv zo maar tijdens de slaap en in rust.
Een van de dingen die een cardioloog kan voorschrijven is een nitroglycerine spray. Deze spray zorgt voor een tijdelijke verwijding van de bloedvaten en geeft meestal binnen de minuut verlichting, hoewel van korte duur. Om nu maar de hele dag te lopen sprayen is niet echt zo lekker ook al is het onschadelijk. Het geeft soms wel de bijwerking van duizeligheid en hoofdpijn. En dus zal de arts op zoek gaan naar medicatie die langduriger werkt. Er zijn verschillende mogelijkheden en de ene patiënt heeft meer baat bij het een en een ander bij het ander. Het kan lastig zijn goede medicatie te vinden. Nog steeds is er onderzoek naar nieuwe medicijnen en als de ziekte CMD meer in de aandacht zal komen te staan, dan zal er wellicht ook meer geld voor onderzoek komen en zullen er hopelijk spoedig nieuwe medicijnen worden gevonden.Tot die tijd is het enigszins behelpen.
De fysieke pijn is de eerste en veelal de meest lastige van de verschijnselen die op CMD duiden. De pijn zit in de borststreek en straalt vaak uit naar bv kaak en keel, maar ook wel naar andere plekken zoals linkerarm, bovenrug, maag etc. De pijn treedt op als er ofwel te veel fysieke ofwel te veel mentale inspanning wordt geleverd of beide. De pijn kan zich ook zonder directe aanleiding aandienen, wellicht omdat er stress is of omdat er al langere tijd grote inspanningen werden gevraagd. Het blijft helaas vaak gissen (zie hartklachten/CMD) De pijn is niet stuurbaar en komt dan bv zo maar tijdens de slaap en in rust.
Een van de dingen die een cardioloog kan voorschrijven is een nitroglycerine spray. Deze spray zorgt voor een tijdelijke verwijding van de bloedvaten en geeft meestal binnen de minuut verlichting, hoewel van korte duur. Om nu maar de hele dag te lopen sprayen is niet echt zo lekker ook al is het onschadelijk. Het geeft soms wel de bijwerking van duizeligheid en hoofdpijn. En dus zal de arts op zoek gaan naar medicatie die langduriger werkt. Er zijn verschillende mogelijkheden en de ene patiënt heeft meer baat bij het een en een ander bij het ander. Het kan lastig zijn goede medicatie te vinden. Nog steeds is er onderzoek naar nieuwe medicijnen en als de ziekte CMD meer in de aandacht zal komen te staan, dan zal er wellicht ook meer geld voor onderzoek komen en zullen er hopelijk spoedig nieuwe medicijnen worden gevonden.Tot die tijd is het enigszins behelpen.
'... een goede balans tussen activiteit en rust.'
|
In de dagelijkse omgang met pijn zal elke CMD patiënt op zoek moeten naar een goede balans tussen activiteit en rust. Te veel rust is niet goed, daar beweging er voor kan zorgen dat de huidige toestand van de klachten niet verergert, zo mogelijk stabiel blijft. Te veel activiteit echter levert nog al eens een flinke toename van pijn op. Pijn is een signaal dat niet moet worden genegeerd. Het voortdurend over de pijngrens heengaan is niet bevorderlijk.
Huub Fest heeft een boekje geschreven over Chronische Pijn patiënten. Daarin geeft hij o.m. adviezen over hoe men met pijn kan leren omgaan. Adviezen als 'haal geen dingen in je hoofd die er niet zijn', en 'durf nee te zeggen', maar ook 'ga eens naar een lotgenotengroep' en 'praat over je klachten' e.d. Het is dus weliswaar geen boekje over CMD (dat heb ik nog niet gevonden) maar het heeft wel raakvlakken. Natuurlijk is er veel meer literatuur over de omgang met pijn. Geef me eens door als je iets nuttigs op dat gebied tegenkomt. Per november 2016 is er gelukkig een lotgenotengroep. :) Zie elders op deze site. |
Mentale klachten a.g.v. pijn/CMD en de omgang er mee.
Als ervaringsdeskundige ervaar ik het als onontkoombaar in te gaan op mentale effecten rondom CMD. Zonder in te gaan op wat eerst komt, de kip of het ei, is duidelijk dat CMD gepaard gaat met mentale effecten. Allereerst de concentratie, die concentratie is nl opvallend minder, niet constant, maar wel zeer regelmatig. Het heeft wat weg van overspannen zijn, daarbij is er nl ook geen mentale overwaarde. Dat bedoel ik met kip en ei, is er eerst stress en daardoor CMD of is er eerst CMD en treedt er daarbij stress en concentratieverlies op. Dat concentratiegebrek uit zich bv in het moeten zoeken naar woorden, in het niet bij kunnen houden van de gesprekken en er dus a.h.w. achter aan komen hobbelen, in het vergeten van allerlei kleine en grotere dingen, in het zelfs soms niet meer weten welke richting of route te gaan, het slecht kunnen kiezen en beslissen, etc.
De neiging bestaat om zich daar voortdurend voor te verontschuldigen en het uit te willen leggen, wat juist nogal lastig is als je concentratieproblemen hebt. Het aanvaarden en dus niet steeds blijven verontschuldigen was voor mij een eerste stap. Door dat bespreekbaar maken ontdekte ik nl dat de ander er meestal helemaal niet mee zit. En als die ander er wel mee zit, dan is het aan hem of haar om daar mee te komen. De patiënt kan alleen bespreekbaar maken wat er bij hem of haar aan de gezondheid schort of wat er mentaal in hem of haar omgaat, maar het is aan de ander om bespreekbaar te maken als er bij hen iets schort aan het bv begrijpen van de patiënt, dat kan en hoeft die patiënt niet voor ze in te vullen. Na het aanvaarden heb ik het los gelaten, de tweede stap.
Naast concentratie is ook de beleving van eigenwaarde een mentale zaak die aandacht verdient. Natuurlijk is ieder mens anders en ervaart ieder de ziekte anders. Maar dat het invloed heeft op hoe je tegen jezelf aankijkt lijkt me onvermijdbaar. Alleen al de overgang van voluit in het arbeidzame leven staan naar het ineens langs de zijlijn van de werkende maatschappij terecht komen is enorm ingrijpend. Er is tijd nodig om daarmee in het reine te komen, geen schuldgevoel of zelfverwijt, acceptatie en er waarde aan kunnen geven. Waarde geven is lastig. Ziek zijn lijkt iets wat geen waarde heeft. De maatschappij zet ontzettend in op werken en je eigen broek ophouden. De hulpbehoevende mens, zo wordt hier en daar enigszins gesuggereerd, is welhaast een paria die misbruik maakt van voorzieningen. Probeer daar maar eens innerlijk een sterke positie tegenover in te nemen.
Dus welke waarde heeft een ziekte dan? Dat moet om te beginnen ieder mens in zichzelf vinden. Ziek zijn werpt je op jezelf terug en dat is niet voor niets. Er is ineens tijd voor zelfreflectie en mogelijkheid voor zelfonderzoek. Waar het toe leidt is onzeker. Er bestaat geen draaiboek voor zelfonderzoek, hoewel er natuurlijk meditatietechnieken en levensbeschouwelijke inzichten bestaan waar gebruik van kan worden gemaakt. Maar in de kern van de zaak is het aan de mens zelf om zijn zelfonderzoek te doen. Ziekte kan je daartoe brengen en als dat gebeurt dan zal het van waarde blijken te zijn. Er is wel wat voor te zeggen om eventueel proffesioneler ondersteuning te zoeken bij dit proces. Mocht je daar ervaringen mee hebben aarzel dan niet en deel het. Wie weet kunnen anderen daar weer hun voordeel mee doen.
Een mens is zowel fysiek, dus lichaam, als ook mentaal, dus zeg maar geest. Dit samen maakt een mens tot een geheel. Als er een probleem bij de een ontstaat, heeft dat effect op de ander. Stress (mentaal) is van invloed op de gezondheid van o.m. het hart, maar de gezondheid van het hart is ook van invloed op de mentale toestand. Ik ben van mening dat beiden aandacht verdienen. Dus zowel het fysieke aspect als het mentale aspect. De ziekte, in dit geval MCD, roept een mentale bewustwording op en dat kan op zichzelf genomen positief genoemd worden.
Als ervaringsdeskundige ervaar ik het als onontkoombaar in te gaan op mentale effecten rondom CMD. Zonder in te gaan op wat eerst komt, de kip of het ei, is duidelijk dat CMD gepaard gaat met mentale effecten. Allereerst de concentratie, die concentratie is nl opvallend minder, niet constant, maar wel zeer regelmatig. Het heeft wat weg van overspannen zijn, daarbij is er nl ook geen mentale overwaarde. Dat bedoel ik met kip en ei, is er eerst stress en daardoor CMD of is er eerst CMD en treedt er daarbij stress en concentratieverlies op. Dat concentratiegebrek uit zich bv in het moeten zoeken naar woorden, in het niet bij kunnen houden van de gesprekken en er dus a.h.w. achter aan komen hobbelen, in het vergeten van allerlei kleine en grotere dingen, in het zelfs soms niet meer weten welke richting of route te gaan, het slecht kunnen kiezen en beslissen, etc.
De neiging bestaat om zich daar voortdurend voor te verontschuldigen en het uit te willen leggen, wat juist nogal lastig is als je concentratieproblemen hebt. Het aanvaarden en dus niet steeds blijven verontschuldigen was voor mij een eerste stap. Door dat bespreekbaar maken ontdekte ik nl dat de ander er meestal helemaal niet mee zit. En als die ander er wel mee zit, dan is het aan hem of haar om daar mee te komen. De patiënt kan alleen bespreekbaar maken wat er bij hem of haar aan de gezondheid schort of wat er mentaal in hem of haar omgaat, maar het is aan de ander om bespreekbaar te maken als er bij hen iets schort aan het bv begrijpen van de patiënt, dat kan en hoeft die patiënt niet voor ze in te vullen. Na het aanvaarden heb ik het los gelaten, de tweede stap.
Naast concentratie is ook de beleving van eigenwaarde een mentale zaak die aandacht verdient. Natuurlijk is ieder mens anders en ervaart ieder de ziekte anders. Maar dat het invloed heeft op hoe je tegen jezelf aankijkt lijkt me onvermijdbaar. Alleen al de overgang van voluit in het arbeidzame leven staan naar het ineens langs de zijlijn van de werkende maatschappij terecht komen is enorm ingrijpend. Er is tijd nodig om daarmee in het reine te komen, geen schuldgevoel of zelfverwijt, acceptatie en er waarde aan kunnen geven. Waarde geven is lastig. Ziek zijn lijkt iets wat geen waarde heeft. De maatschappij zet ontzettend in op werken en je eigen broek ophouden. De hulpbehoevende mens, zo wordt hier en daar enigszins gesuggereerd, is welhaast een paria die misbruik maakt van voorzieningen. Probeer daar maar eens innerlijk een sterke positie tegenover in te nemen.
Dus welke waarde heeft een ziekte dan? Dat moet om te beginnen ieder mens in zichzelf vinden. Ziek zijn werpt je op jezelf terug en dat is niet voor niets. Er is ineens tijd voor zelfreflectie en mogelijkheid voor zelfonderzoek. Waar het toe leidt is onzeker. Er bestaat geen draaiboek voor zelfonderzoek, hoewel er natuurlijk meditatietechnieken en levensbeschouwelijke inzichten bestaan waar gebruik van kan worden gemaakt. Maar in de kern van de zaak is het aan de mens zelf om zijn zelfonderzoek te doen. Ziekte kan je daartoe brengen en als dat gebeurt dan zal het van waarde blijken te zijn. Er is wel wat voor te zeggen om eventueel proffesioneler ondersteuning te zoeken bij dit proces. Mocht je daar ervaringen mee hebben aarzel dan niet en deel het. Wie weet kunnen anderen daar weer hun voordeel mee doen.
Een mens is zowel fysiek, dus lichaam, als ook mentaal, dus zeg maar geest. Dit samen maakt een mens tot een geheel. Als er een probleem bij de een ontstaat, heeft dat effect op de ander. Stress (mentaal) is van invloed op de gezondheid van o.m. het hart, maar de gezondheid van het hart is ook van invloed op de mentale toestand. Ik ben van mening dat beiden aandacht verdienen. Dus zowel het fysieke aspect als het mentale aspect. De ziekte, in dit geval MCD, roept een mentale bewustwording op en dat kan op zichzelf genomen positief genoemd worden.
De sociale effecten.
Deze sociale effecten zijn al voor een deel aan bod gekomen. (Hartklachten/CMD) Het betreft met name de effecten van CMD op de relaties als familie, vrienden en kennissen. Het is ook de wijze waarop instanties met CMD omgaan. Allereerst de directe gevolgen voor familie en vrienden. De patiënt is voor hen in meer of mindere mate een ander mens geworden, althans dat is mijn ervaring. Door gebrek aan met name energie is de patiënt in een aantal gevallen niet goed meer in staat om de sociale contacten van voorheen op de zelfde wijze voort te zetten. De vanouds gewende intensiteit en frequentie van de contacten en de relaties is bv ineens te zwaar en kan niet goed worden volgehouden. Indien er over gesproken wordt, is het in ieder geval bekend. Wat dan rest is dat de patiënt en zijn omgeving er een nieuwe manier van handelen in willen en kunnen vinden. Indien de omgeving daar moeite mee heeft dan is dat vreselijk jammer en soms wankelen relaties daardoor. Er is geen oplossing dan alleen blijven praten en hopen op de goede wil van de ander. Nooit is iemand in staat om de mening van anderen te sturen en het is ook niet goed. Ieder mens dient zelf zijn keuzes te maken en dient zelf te willen werken aan de relaties die tenslotte altijd in beweging zijn, alleen is deze CMD ziekte wel een flinke en onverwachte beweging. Zoek zonodig hulp bij professionele hulpverleners. Wees niet te trots om te erkennen dat het je boven het hoofd groeit. Ikzelf ben naar een psychologe gegaan zonder dat ik daar overigens zelf behoefte toe voelde. Ik wilde gewoon alles doen wat maar mogelijk was om aan verbetering van mijn situatie te werken. En ik heb er geen spijt van gehad. Ze droeg me bv het boek aan 'Meer brein, minder medicijn'. Een echte aanrader. En dan is er nog de maatschappelijke relatie met instanties. Eigenlijk wil ik daar niet te veel woorden aan vuil maken. Het is nogal eens ten hemel schreiend. Gelukkig zijn er uitzonderingen, maar het gebrek aan kennis over CMD, het gebrek aan inlevingsvermogen, het stupide vasthouden aan de arrogantie van het eigen 'superieure' inzicht, het leidt telkens weer opnieuw tot grote frustratie en een enorme extra belasting voor de CMD patiënt. En ik heb het nu bv. over zorgmedewerkers (sic), verzekeringsartsen en de Arbodienst. En daar wou ik het bij laten. |
'Indien er over gesproken wordt, is het in ieder geval bekend.' |