Stress vermijden.
Mijn persoonlijke mening (😇) is dat stress niet zo maar een ongunstige invloed op CMD heeft, maar wie weet wel eens de hoofdfactor kon zijn. Ik althans ervaar veel effect op mijn klachten door stress. En als ik terugdenk aan mijn van oudsher gewende manier van in het leven staan, met name in mijn werk, dan is stress eigenlijk altijd wel aanwezig geweest.
Wat me opvalt aan mijn eigen klachten is dat de stress zo veel acute invloed heeft. Ik hoef maar een gedachte in me op te laten komen die onzekerheid, angst, of zorg bevat en hoppa, daar nemen de klachten direct toe.
Nu loop ik al een aantal jaren met CMD rond en bijgevolg probeer ik ook al langere tijd om de stress te reduceren. Maar hoe doe je dat? Ha, ga bewegen zeggen therapeuten dan. Ja, ja, maar mijn klachten laten nu juist dat niet meer zo goed toe.
Nee, ik heb andere middelen gevonden.
Ten eerste 'verplichtingen'. Ik doe er alles aan om geen verplichtingen te ervaren. En dat is nog niet zo eenvoudig. Een verplichting denk ik is alleen een verplichting als ik het als zodanig ervaar. Bij voorbeeld sociale contacten onderhouden. Ik heb mezelf aangeleerd dat als de druk van het houden van sociale contacten optreedt ik communiceer dat ik als gevolg van mijn ziekte mogelijk niet in staat ben aan het goed onderhouden van die contacten te voldoen. Ik zeg erbij dat ik van goede wil ben, maar als mijn klachten het niet toelaten, dan zal ik niet kunnen deelnemen. Je merkt dat ik niet zeg dat ik geen contacten meer onderhoudt, maar dat ik de druk er voor mezelf afhaal door aan te kondigen dat het misschien niet gaat lukken. Ik voel me dan vrijer om af te zeggen.
Natuurlijk zijn er ook verplichtingen die niet te ontwijken zijn. In die gevallen zoek ik noodgedwongen hulp om die taak over te nemen. Ja, dat is niet fijn, ik doe de dingen liever zelf. Maar als zelf doen simpelweg niet gaat, dan ontstaat er als ik het toch probeer zo veel stress, dat de taken daardoor niet alleen vaak voor een deel mislukken, maar ook nemen de klachten enorm toe, waardoor ik nog minder in staat ben om taken te doen. Het gevolg is dat ik me daar dan weer aan erger, wat ook weer stress oplevert.
Nadat dit verloop van gebeurtenissen zich aan flink aantal keren had voorgedaan vroeg ik me dan ook af of ik niet effectiever zou kunnen zijn met de weinige energie die ik had. Ik stak die energie vervolgens in het vinden van een oplossing ipv steeds weer in deze stress valkuil te stappen.
Nou, er zijn niet altijd oplossingen gevonden, maar soms ook wel. Ik realiseerde me bv dat ik gewend ben om nogal gedreven mijn taken te doen. Door de taken rustiger te gaan doen, te pauzeren, te verdelen over de dag, soms ook niet te doen of uit te stellen, werd al een deel van de stress weg genomen. Ik probeer ook absoluut niet meer te multitasken, dat gaat gewoon niet. Een ding te gelijk.
Soms ook werden er heel praktische oplossingen gevonden door met anderen te delen wat me zo op mijn nek zat. Anderen hadden bij tijden een heel scherpe blik op welke mogelijke oplossingen er wellicht zouden kunnen zijn, dingen waar ik zelf nog totaal niet aan gedacht had.
Ten tweede 'mindset'.
Dat is wat minder concreet en dus wat minder makkelijk over te brengen. Ik doe een poging. Mindset is kortweg de overtuiging die je hebt tav jezelf.
Het optreden van CMD werpt een mens enorm terug op zichzelf. Over de jaren heen, voorafgaande aan CMD, was er een zelfbeeld ontstaan dat aardig in stand kon worden gehouden zo lang zich geen ingrijpende gebeurtenissen voordeden. Toen die ingrijpende gebeurtenissen wel optraden, toen voldeed dat beeld ineens niet zo goed meer. Ik kende geen strategieën om met de ingrijpende situatie te kunnen dealen.
Ik voelde me dan ook volledig van mijn voeten geslagen, toen ik door de CMD klachten ineens zo enorm geïnvalideerd werd en bv ook werd gedwongen te stoppen met werken. Ik zakte weg in een behoorlijk negatief zelfbeeld van een mens die niet meer voldeed. Ik voldeed niet meer als arbeidskracht, ik voldeed niet meer als partner en ouder, niet op sociaal vlak, niet op cognitief vlak (!) en niet op fysiek vlak. En die negatieve gedachten leverden ook weer stress op.
Het heeft behoorlijk wat moeite gekost om dat beeld weer bij te stellen. Want zeg nou zelf, zou je van een geliefde naaste in je omgeving, die wordt overvallen door een chronische ziekte, zeggen dat hij of zij niet meer voldoet? Natuurlijk niet. Waarom deed ik dat dan wel van mezelf, de meest 'naaste' die ik ken? Nee, toen ik me dat bewust werd, ben ik gaan proberen om die mindset te keren.
Gesprekken, gebed, en de bereidheid hulp in te roepen hebben me daarbij geholpen. Ja, het kost wat tijd en het gaat niet vanzelf, en ieder moet het op zijn of haar eigen manier doen.
Nu denk ik gelukkig weer positiever over mezelf. En dat heeft de stress behoorlijk verminderd.
Mijn persoonlijke mening (😇) is dat stress niet zo maar een ongunstige invloed op CMD heeft, maar wie weet wel eens de hoofdfactor kon zijn. Ik althans ervaar veel effect op mijn klachten door stress. En als ik terugdenk aan mijn van oudsher gewende manier van in het leven staan, met name in mijn werk, dan is stress eigenlijk altijd wel aanwezig geweest.
Wat me opvalt aan mijn eigen klachten is dat de stress zo veel acute invloed heeft. Ik hoef maar een gedachte in me op te laten komen die onzekerheid, angst, of zorg bevat en hoppa, daar nemen de klachten direct toe.
Nu loop ik al een aantal jaren met CMD rond en bijgevolg probeer ik ook al langere tijd om de stress te reduceren. Maar hoe doe je dat? Ha, ga bewegen zeggen therapeuten dan. Ja, ja, maar mijn klachten laten nu juist dat niet meer zo goed toe.
Nee, ik heb andere middelen gevonden.
Ten eerste 'verplichtingen'. Ik doe er alles aan om geen verplichtingen te ervaren. En dat is nog niet zo eenvoudig. Een verplichting denk ik is alleen een verplichting als ik het als zodanig ervaar. Bij voorbeeld sociale contacten onderhouden. Ik heb mezelf aangeleerd dat als de druk van het houden van sociale contacten optreedt ik communiceer dat ik als gevolg van mijn ziekte mogelijk niet in staat ben aan het goed onderhouden van die contacten te voldoen. Ik zeg erbij dat ik van goede wil ben, maar als mijn klachten het niet toelaten, dan zal ik niet kunnen deelnemen. Je merkt dat ik niet zeg dat ik geen contacten meer onderhoudt, maar dat ik de druk er voor mezelf afhaal door aan te kondigen dat het misschien niet gaat lukken. Ik voel me dan vrijer om af te zeggen.
Natuurlijk zijn er ook verplichtingen die niet te ontwijken zijn. In die gevallen zoek ik noodgedwongen hulp om die taak over te nemen. Ja, dat is niet fijn, ik doe de dingen liever zelf. Maar als zelf doen simpelweg niet gaat, dan ontstaat er als ik het toch probeer zo veel stress, dat de taken daardoor niet alleen vaak voor een deel mislukken, maar ook nemen de klachten enorm toe, waardoor ik nog minder in staat ben om taken te doen. Het gevolg is dat ik me daar dan weer aan erger, wat ook weer stress oplevert.
Nadat dit verloop van gebeurtenissen zich aan flink aantal keren had voorgedaan vroeg ik me dan ook af of ik niet effectiever zou kunnen zijn met de weinige energie die ik had. Ik stak die energie vervolgens in het vinden van een oplossing ipv steeds weer in deze stress valkuil te stappen.
Nou, er zijn niet altijd oplossingen gevonden, maar soms ook wel. Ik realiseerde me bv dat ik gewend ben om nogal gedreven mijn taken te doen. Door de taken rustiger te gaan doen, te pauzeren, te verdelen over de dag, soms ook niet te doen of uit te stellen, werd al een deel van de stress weg genomen. Ik probeer ook absoluut niet meer te multitasken, dat gaat gewoon niet. Een ding te gelijk.
Soms ook werden er heel praktische oplossingen gevonden door met anderen te delen wat me zo op mijn nek zat. Anderen hadden bij tijden een heel scherpe blik op welke mogelijke oplossingen er wellicht zouden kunnen zijn, dingen waar ik zelf nog totaal niet aan gedacht had.
Ten tweede 'mindset'.
Dat is wat minder concreet en dus wat minder makkelijk over te brengen. Ik doe een poging. Mindset is kortweg de overtuiging die je hebt tav jezelf.
Het optreden van CMD werpt een mens enorm terug op zichzelf. Over de jaren heen, voorafgaande aan CMD, was er een zelfbeeld ontstaan dat aardig in stand kon worden gehouden zo lang zich geen ingrijpende gebeurtenissen voordeden. Toen die ingrijpende gebeurtenissen wel optraden, toen voldeed dat beeld ineens niet zo goed meer. Ik kende geen strategieën om met de ingrijpende situatie te kunnen dealen.
Ik voelde me dan ook volledig van mijn voeten geslagen, toen ik door de CMD klachten ineens zo enorm geïnvalideerd werd en bv ook werd gedwongen te stoppen met werken. Ik zakte weg in een behoorlijk negatief zelfbeeld van een mens die niet meer voldeed. Ik voldeed niet meer als arbeidskracht, ik voldeed niet meer als partner en ouder, niet op sociaal vlak, niet op cognitief vlak (!) en niet op fysiek vlak. En die negatieve gedachten leverden ook weer stress op.
Het heeft behoorlijk wat moeite gekost om dat beeld weer bij te stellen. Want zeg nou zelf, zou je van een geliefde naaste in je omgeving, die wordt overvallen door een chronische ziekte, zeggen dat hij of zij niet meer voldoet? Natuurlijk niet. Waarom deed ik dat dan wel van mezelf, de meest 'naaste' die ik ken? Nee, toen ik me dat bewust werd, ben ik gaan proberen om die mindset te keren.
Gesprekken, gebed, en de bereidheid hulp in te roepen hebben me daarbij geholpen. Ja, het kost wat tijd en het gaat niet vanzelf, en ieder moet het op zijn of haar eigen manier doen.
Nu denk ik gelukkig weer positiever over mezelf. En dat heeft de stress behoorlijk verminderd.