Ziek zijn.
Het heeft mij behoorlijk bezig gehouden. Gezond zijn daar hoef je niet over na te denken, het is er gewoon. Maar ziek zijn dwingt je tot nadenken. In eerste instantie denk je vooral over de lichamelijke functies na. Pijn, uitputting, moeite, haperende functies e.d. houden je voortdurend bezig. Met daarbij de gedachten die gericht zijn op het verbeteren van de situatie en het zo mogelijk weer terug krijgen van de gezondheid van voorheen. Als dat terug krijgen van de oude situatie wat langer gaat duren of zelfs naar verwachting niet meer te realiseren is, komen er andere gedachten bij. Gedachten over het maatschappelijk participeren dienen zich aan. Want werken was al moeilijk en de ziek melding duurt al enige tijd, maar nu dreigt het zelfs structureel te worden. Daar had ik het wel erg moeilijk mee. |
...nu dreigt het structureel te worden! |
.
|
Bovendien ervoer ik de last van een voortdurend haperend dagelijks functioneren. Er is en was geen energie om te doen wat ik gewend was te doen. Voor mijn conditie moest een geheel nieuwe graadmeter worden aangemeten, omdat vergelijken met de gezonde toestand niet meer kon. Mijn gewicht nam toe omdat ik simpelweg niet in staat ben voldoende energie te leveren om de normale maaltijden voldoende te verbranden.
Ik heb ook veel moeten nadenken over de kwaliteit van leven die er nog is. Mensen willen heel graag leven en ze doen er alles aan om dat leven te behouden. Maar wat nu als de kwaliteit van leven zodanig af neemt dat er weinig over blijft om nog van te genieten? Wat als de kwaliteit van leven flink onder druk staat? |
Zo ontstond er een extra aandachtsgebied voor mijn gedachten nl hoe ik me mentaal overeind kon houden, mijn mentale beleving van ziekte, het daarbij ontstane haperende dagelijkse en maatschappelijke functioneren en de kwaliteit van leven. Ik vroeg me af welke houding ik het best kon kiezen, de positieve, de realistische, de opstandige, de doorzettende, ... En bij al deze gedachten over lichamelijke en mentale functies het sterke gevoel dat ik het zèlf moest doen, want ik ben degene die het doormaak. Hulp is goed, nodig en erg fijn, maar net als ademhalen, ik moet het zelf doen want niemand kan dat voor mij doen en van me overnemen.
Dat gaf me weer nieuwe dingen om over na te denken, nl het denken over existentiële en spirituele verbanden in relatie tot mijn ziek zijn. Bedenk dat CMD de vervelende bijwerking heeft van een afnemende concentratie en daardoor een wankel geheugen. Het lukt simpelweg soms helemaal niet om gestructureerd en zinnig over de eigen situatie na te denken. Wat er in de weg zit is pijn en vermoeidheid. En toch, misschien omdat ik nu eenmaal een denker ben, ik probeer voortdurend zin te geven aan wat me overkomt. Vragen over God, liefde, lijden e.d. kunnen door mijn hoofd heen stoeien als kinderen op een speelplaats. |
|
Ik vond dat ik dit maar eens aan mijn site moest toevoegen. Nee, ik ga hier geen antwoorden formuleren op al de vragen die in mijn gedachten zijn langs gekomen. Dat helpt niets vrees ik, want ieder moet zelf zijn of haar antwoorden vinden, ik zei het al. Maar misschien is er door deze woorden wat herkenning. Het is, meen ik, iets wat elke zieke door maakt. Het is niet vreemd, het hoort er bij. Misschien helpt het u ook, te weten dat ik mijn antwoorden heb gevonden. O, nog niet alles is al klaar, maar het is ook niet meer zo uitzichtloos als dat het in eerste en tweede instantie wel was. Ik leer er mee omgaan.
Misschien mag ik toch nog iets wel met u delen. Ik heb gemerkt dat het me bijzonder goed deed als ik de regie wist te vinden of te houden in mijn ziekte. Het nadenken hielp me daarbij omdat ik me er steeds bewuster van werd van wat ik er zelf van vond. Door de duidelijkheid die dat me gaf kon ik vervolgens beter de regie in mijn ziekteproces blijven voeren. En dat is winst in een situatie waarbij de ziekte juist de regie dreigt te ontnemen. Aanpassen aan de nieuwe situatie is ook regie. Leidende gedachte bij alles wat zich voordoet was en is nog steeds de vraag: Hoe ga je er mee om?
Ik wil er, mocht u dat willen, best met u van gedachten over wisselen, maar bedenk dat ik u hooguit herkenning zal kunnen bieden. Ik wens u oprecht sterkte met uw proces van ziek zijn.
Misschien mag ik toch nog iets wel met u delen. Ik heb gemerkt dat het me bijzonder goed deed als ik de regie wist te vinden of te houden in mijn ziekte. Het nadenken hielp me daarbij omdat ik me er steeds bewuster van werd van wat ik er zelf van vond. Door de duidelijkheid die dat me gaf kon ik vervolgens beter de regie in mijn ziekteproces blijven voeren. En dat is winst in een situatie waarbij de ziekte juist de regie dreigt te ontnemen. Aanpassen aan de nieuwe situatie is ook regie. Leidende gedachte bij alles wat zich voordoet was en is nog steeds de vraag: Hoe ga je er mee om?
Ik wil er, mocht u dat willen, best met u van gedachten over wisselen, maar bedenk dat ik u hooguit herkenning zal kunnen bieden. Ik wens u oprecht sterkte met uw proces van ziek zijn.