Het verhaal van Mirjam
In maart werd ik twee keer per ambulance naar de EHH gebracht waar ik beide keren naar huis werd gestuurd met de mededeling dat er niets mis was met mijn hart, ondanks een afwijkend ECG. Na enig aandringen van mijn partner en mij werd er een katheterisatie gedaan waarbij de grote vaten schoon werden bevonden dus wederom het verhaal: er is niets mis met uw hart.
Door de huisarts werd ik verwezen naar de internist. Hij stuurde mij nadat hij alles had uitgesloten naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. De eerste cardioloig die ik daar sprak zei dat mijn ECG anders was maar dat hij te weinig kijk had op het vrouwenhart en mijn casus zou bespreken binnen het team.
Ik werd daarop gebeld door een vrouwelijke cardiologe die een nieuwe katherisatie voorstelde waarbij specifiek gekeken zou worden naar de kleine vaatjes door middel van een meting. ( Meer info zie hieronder.) Ondanks de harde waarheid kon ik wel huilen van opluchting toen ze mij vertelden dat het probleem inderdaad in de kleine vaatjes zit.
Dit is nu een maand geleden dus zit ik nog volop in het acceptatieproces. Vermoeidheid, concentratieproblemen, brandend gevoel in de borstkast. Ik werk nog 24 uur per week maar merk dat dit eigenlijk teveel is dus zal nog een stapje terug moeten doen. Ik loop tegen veel onbegrip op want er is immers niets te zien.
Ik vind het nog steeds lastig te accepteren dat ik niet meer alle ballen in de lucht kan houden.
Het zal tijd nodig hebben.
Door de huisarts werd ik verwezen naar de internist. Hij stuurde mij nadat hij alles had uitgesloten naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. De eerste cardioloig die ik daar sprak zei dat mijn ECG anders was maar dat hij te weinig kijk had op het vrouwenhart en mijn casus zou bespreken binnen het team.
Ik werd daarop gebeld door een vrouwelijke cardiologe die een nieuwe katherisatie voorstelde waarbij specifiek gekeken zou worden naar de kleine vaatjes door middel van een meting. ( Meer info zie hieronder.) Ondanks de harde waarheid kon ik wel huilen van opluchting toen ze mij vertelden dat het probleem inderdaad in de kleine vaatjes zit.
Dit is nu een maand geleden dus zit ik nog volop in het acceptatieproces. Vermoeidheid, concentratieproblemen, brandend gevoel in de borstkast. Ik werk nog 24 uur per week maar merk dat dit eigenlijk teveel is dus zal nog een stapje terug moeten doen. Ik loop tegen veel onbegrip op want er is immers niets te zien.
Ik vind het nog steeds lastig te accepteren dat ik niet meer alle ballen in de lucht kan houden.
Het zal tijd nodig hebben.